‘Heb je een foto van je moeder? Ik geef de foto aan de dame die haar gaat wassen, aankleden en het haar gaat doen.’ ‘Wil je erbij zijn?’ vraagt ze. Nee liever niet, ik zit in de achtertuin op de bank te wachten tot het moment dat ze klaar zijn. Ik ga vol goede moed weer naar binnen en daar lag ze. Mama was verkleed met als uiterlijk het vertoon van Frankenstein. Niet dat ze niet hun best hadden gedaan, want dat hadden ze zeker wel. Nu het lichaam als een leeg omhulsel op het bed lag werd goed zichtbaar dat de ziekte een zware slag op het lichaam had gemaakt. Ik heb het een tijd moeilijk gevonden om haar weer voor me te zien met haar lieve zachte gezicht met een lieve lach. In m’n voorstelling had ze erbij moeten liggen als Sneeuwwitje in een bloemenzee. De bloemenzee was zeker gelukt! Alleen moest Sneeuwwitje plaats maken voor het uiterlijk vertoon van Frankenstein. Mijn moeder zou de volledige slappe lach krijgen als ze dit verhaal zou horen want voor ze overleed zei ze ‘doe die kist maar dicht hoor, want het zal er wel niet zo geweldig meer uitzien’.
Het lijkt soms wel het standaardzinnetje wat mensen zeggen:
“Wat ligt hij/zij er mooi bij”.
Het is oké als je een dierbare niet herkent of niet mooi erbij vindt liggen.
Voel je hier niet schuldig over.
Er zijn veel meer mensen die dat meemaken, dit zegt niets over de liefde die ervoor iemand is!
